Perhaps the most important aspect of Michael Nyman’s music is that it requires little in the way of explanation. It may be interesting to note that Taking a line for a second walk began life in 1986 as an orchestral work from the Houston Ballet, or that Water Dances—originally written for Peter Greenaway’s film Making a splash and appearing here in its five-movement form for the first time—is in part derived from a chord progression taken from a Monteverdi madrigal. Like the best classical , jazz or pop music, Nyman’s output does stand up to closer analysis, but the secret of its appeal lies not in the field of the academic, but rather in its ability to speak to a large and culturally diverse audience. Nyman is one of the key figures in a nameless movement which has revolutionised contemporary classical music over the last twenty years. ‘Art music’ has undergone a seachange and composers have emerged with the technical ability and the self-confidence to demonstrate that it is possible to write progressive and challenging new music without alienating a large part of the classical audience, while attracting an even broader rock- and poporientated public.

Hedendaagse muziek die een breed publiek aanspreekt
Misschien wel het meest belangrijke aspect van de muziek van Michael Nyman is dat zij weinig uitleg behoeft. Het is interessant om te vermelden dat Taking a line for a second walk in 1986 ontstond als een orkestwerk van het Houston Ballet, of dat Water Dances – oorspronkelijk geschreven voor Peter Greenaways film Making a splash, en hier voor het eerst uitgevoerd in zijn vijfdelige vorm – deels is afgeleid van een akkoordprogressie uit een madrigaal van Monteverdi. Net als de beste klassieke muziek, jazz of popmuziek, blijft Nymans werk overeind staan bij een nadere analyse. Het geheim van zijn aantrekkingskracht ligt echter niet op het academische terrein, maar eerder in zijn vermogen om tot een groot en cultureel divers publiek te spreken.

Nyman is een van de belangrijkste figuren van een naamloze stroming die gedurende de laatste twintig jaar een ommekeer in de hedendaagse klassieke muziek teweeg heeft gebracht. ‘Kunstmuziek’ is een drastische verandering ondergaan, en er verschenen componisten met de technische vaardigheden en het zelfvertrouwen om aan te tonen dat het mogelijk is om progressieve en uitdagende nieuwe muziek te schrijven, zonder daarbij van een groot deel van het klassieke publiek vervreemd te raken, terwijl het nog bredere op rock en pop georiënteerde publiek erdoor aangetrokken wordt.